مقدمه: مطالعه حاضر با هدف بررسی و تحلیل عمیق تجربه ورزشکاران زن شهر تهران در مواجهه با تبعیض جنسیتی، به دنبال شناسایی انواع چالش‌ها، موانع ساختاری و فرهنگی و ارائه راهکارهایی جهت ارتقاء عدالت جنسیتی در محیط‌های ورزشی انجام شد. با توجه به گسترش مشارکت زنان در عرصه‌های ورزشی و همزمان، بروز مشکلات ناشی از تبعیض ساختاری، این پژوهش تلاش می‌کند تصویری واقع‌گرایانه از وضعیت حاضر ارائه کند. روش: روش پژوهش ترکیبی کمّی و کیفی است و داده‌ها در بازه زمانی مهر ۱۴۰۳ تا فروردین ۱۴۰۴ از ۲۰ نفر زن ورزشکار تهرانی گردآوری شد. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه محقق‌ساخته بود که روایی صوری آن توسط متخصصان مورد تایید قرار گرفت و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ ۰.۸۵ برآورد شد. داده‌ها با روش‌های آماری توصیفی و استنباطی و تحلیل محتوای کیفی مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها گویای آن است که ورزشکاران زن با انواع تبعیض در سطح فردی، سازمانی و اجتماعی روبه‌رو هستند. بخش عمده‌ای از آنان تبعیض در تخصیص منابع، کمبود حمایت مالی و رسانه‌ای، نگرش‌های منفی نسبت به توانمندی زنان و محدودیت فرصت‌های مدیریتی را تجربه کرده‌اند. همچنین بسیاری از پاسخ‌گویان به وجود موانع خانوادگی و اجتماعی و نبود سیاست‌های حمایتی کافی اشاره کردند. تحلیل کیفی پاسخ‌های باز نشان می‌دهد زنان ورزشکار در عین مواجهه با موانع، راهکارهایی چون ارتقاء مشارکت زنان در مدیریت ورزشی، بازنگری در سیاست‌های حمایتی، و فرهنگ‌سازی عمومی جهت تغییر نگرش‌ها را مطرح کردند. نتیجه‌گیری: در نتیجه‌گیری کلی، نتایج پژوهش ضمن تاکید بر ضرورت اصلاح ساختارها، بازنگری در سیاست‌گذاری‌های ورزشی و مشارکت فعال‌تر رسانه‌ها، بر اهمیت تداوم پژوهش‌های بین‌رشته‌ای و عملیاتی در حوزه عدالت جنسیتی در ورزش تأکید دارد. پیشنهاد می‌شود مدیران ورزشی و سیاست‌گذاران با به‌کارگیری نتایج این پژوهش، برای ارتقاء وضعیت حرفه‌ای و اجتماعی ورزشکاران زن، تدوین مقررات حمایتی و اجرای برنامه‌های آموزشی و فرهنگی را در اولویت قرار دهند.

تبعیض جنسیتی ورزش زنان عدالت جنسیتی موانع ساختاری راهکارهای ارتقاء