این پژوهش با هدف تعیین بررسی نقش واسطه¬ای کنش تأملی والدین در رابطه بین تجارب آسیب¬زای دوران کودکی با رفتارهای خود آسیب¬رسان انجام شد. جامعه آماری شامل تمام نوجوانان مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه اول پسرانه شهر پردیس تهران در نیمسال اول سال تحصیلی بودند که با روش نمونه برداری در دسترس و داوطلبانه تعداد 156 نفر انتخاب شدند. ابزارهای سنجش سیاهه رفتارهای خود آسیب¬رسان کلونسکی و گلن (۲۰۰۹)، مقیاس کنش تأملی والدین لویتن و دیگران (2017) و پرسشنامه تجارب آسیب¬زای دوران کودکی برنستاین و دیگران (2003) بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر انجام گرفت. یافته‌های بدست آمده در مسیر مستقیم نشان داد: بین تجارب آسیب‌زای دوران کودکی 32/0 و کنش تأملی والدین 34/0- با رفتارهای خود آسیب¬رسان و تجارب آسیب‌زای دوران کودکی با کنش تأملی والدین 21/0- در سطح معناداری(01/0p > ) رابطه داشت. همچنین نتایج مسیر غیرمستقیم نشان داد کنش تأملی والدین در رابطه بین تجارب آسیب¬زای دوران کودکی 76/17 درصد توانایی تبیین واریانس رفتارهای خود آسیب¬رسان را داشت.

کنش تأملی والدین تجارب آسیب¬زای دوران کودکی رفتارهای خود آسیب¬رسان.