ورزش فیوژن فیتنس به عنوان یکی از شاخه‌های نوین ورزش‌های همگانی، با ترکیب تمرینات قدرتی، استقامتی، انعطافی و ریتمیک، طی سال‌های اخیر مورد توجه نسل جوان و بانوان در ایران قرار گرفته است. با وجود ظرفیت بالای این رشته در ارتقای سلامت و نشاط اجتماعی، توسعه پایدار آن با چالش‌هایی جدی در حوزه‌های مدیریت، زیرساخت و منابع انسانی مواجه است. این پژوهش با هدف شناسایی و اولویت‌بندی مؤلفه‌های اثرگذار بر توسعه فیوژن فیتنس در ایران و ارائه راهکارهای عملیاتی، از رویکرد ترکیبی گراندد تئوری و مدل‌سازی کمی دیمتل فازی بهره گرفته است. در بخش کیفی، داده‌ها از طریق مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با ۱۶ نفر از خبرگان و مدیران ورزشی به روش گلوله‌برفی گردآوری شد. تحلیل محتوای مصاحبه‌ها منجر به استخراج ۲۰ کد اولیه گردید که پس از کدگذاری محوری در شش مقوله اصلی «مدیریت اثربخش، توسعه زیرساخت، منابع انسانی، حمایت نهادی، فرهنگ‌سازی و رسانه، و نوآوری و فناوری» ادغام شدند. این مقوله‌ها به‌عنوان پایه‌های مدل نظری توسعه فیوژن فیتنس تعیین گردیدند. در بخش کمی، برای سنجش و رتبه‌بندی عوامل از تکنیک دیمتل فازی استفاده شد. پرسشنامه مقایسه زوجی میان ۱۵ نفر از خبرگان تکمیل گردید و نتایج نشان داد «مدیریت اثربخش» با امتیاز 0.82 مهم‌ترین عامل توسعه است. پس از آن، «توسعه زیرساخت» (0.76)، «منابع انسانی» (0.71)، «حمایت نهادی» (0.68)، «فرهنگ‌سازی و رسانه» (0.65) و نهایتاً «نوآوری و فناوری» (0.60) در رتبه‌های بعدی قرار گرفتند. یافته‌ها بیانگر آن است که ضعف مدیریت تخصصی و سیاست‌زدگی، کمبود زیرساخت‌های مناسب، و فقدان منابع انسانی ماهر، از مهم‌ترین موانع توسعه این رشته محسوب می‌شوند و بهبود هر کدام می‌تواند بر سایر مؤلفه‌ها نیز اثر مثبت بگذارد. نتیجه‌گیری پژوهش تأکید دارد که توسعه پایدار فیوژن فیتنس مستلزم رویکردی جامع‌نگر و هم‌افزایی میان ابعاد مدیریتی، زیرساختی، انسانی، نهادی، فرهنگی و فناورانه است.

فیوژن فیتنس مدیریت ورزشی توسعه ورزش زیرساخت ورزشی منابع انسانی