این مقاله به بررسی پتانسیل ادبیات روایی به عنوان ابزاری آموزشی برای پرورش مهارت‌های تفکر انتقادی در یادگیری زبان دوم (L2) می‌پردازد. در حالی که ادغام متون ادبی در کلاس‌های زبان مدت‌هاست مورد بحث قرار گرفته است، تحقیقات اخیر بر نقش دگرگون‌کننده روایت‌ها در تحریک تعامل شناختی و عاطفی زبان‌آموزان تأکید می‌کند. این مطالعه با بهره‌گیری از چارچوب‌های نظری مانند طبقه‌بندی بلوم، نظریه اجتماعی-فرهنگی ویگوتسکی و مدل‌های نقد پاسخ خواننده، استدلال می‌کند که ادبیات روایی فرصت‌هایی را برای زبان‌آموزان فراهم می‌کند تا دیدگاه‌ها را تجزیه و تحلیل کنند، استدلال‌ها را ارزیابی کنند و به طور انتقادی در مورد عناصر فرهنگی و زبانی تأمل کنند. این مقاله از طریق بحث توصیفی و تحلیلی، برجسته می‌کند که چگونه روایت‌های ادبی، رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و روایت‌های شخصی می‌توانند توانایی‌های پرسشگری، تفسیر و استدلال را پرورش دهند که فراتر از اکتساب زبان به رشد فکری گسترده‌تر گسترش می‌یابد. علاوه بر این، چالش‌های موجود در انتخاب متون مناسب، ایجاد تعادل بین پیچیدگی زبانی و دسترسی‌پذیری و تضمین شیوه‌های معنادار کلاس درس را بررسی می‌کند. این مقاله با ارائه مفاهیم آموزشی برای معلمان زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم، به این نتیجه می‌رسد که ادبیات روایی می‌تواند نه تنها به عنوان یک منبع زبانی، بلکه به عنوان کاتالیزوری برای توسعه تفکر انتقادی نیز عمل کند.

ادبیات روایی مهارت‌های تفکر انتقادی یادگیری زبان دوم (L2) آموزش نظریه پاسخ خواننده تعامل شناختی