در عصری که دانشگاه‌ها نه‌تنها با چالش‌های علمی بلکه با زخم‌های پنهان روانی نسل جدید مواجه‌اند، ضرورت بازاندیشی در نقش محیط آموزشی به‌مثابه بستری برای بازسازی روانی، بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. پژوهش حاضر با اتخاذ رویکردی میان‌رشته‌ای در مرزهای روان‌شناسی تربیتی، علوم اجتماعی و فلسفه آموزش، تلاشی است نوآورانه برای طراحی الگوی محیط‌های آموزشی تاب‌آور با هدف توانمندسازی دانشجویان آسیب‌دیده از تروما. با بهره‌گیری از روش کیفی و تحلیل عمیق تجارب زیسته دانشجویان و اساتید در مرکز علمی‌کاربردی خانه کارگر واحد شهرقدس، پژوهش نشان می‌دهد که پیوند میان معماری روان‌شناختی فضا، روش‌های تدریس مشارکتی و مداخلات مبتنی بر روان‌شناسی مثبت‌گرا، می‌تواند تاب‌آوری تحصیلی دانشجویان را تا ۴۲ درصد ارتقا دهد. یافته‌ها چهار مولفه نوظهور در شکل‌گیری محیط‌های تروماتحمل‌پذیر را برجسته می‌سازد: طراحی فضا به‌مثابه درمان، رابطه آموزشی به‌مثابه ترمیم، فناوری به‌مثابه مراقب پنهان، و یادگیری گروهی به‌مثابه ابزار توانمندسازی. این مقاله با عبور از رویکردهای سنتی آموزش، کلاس درس را نه صرفاً محلی برای انتقال دانش، بلکه بستری برای ترمیم روانی، بازسازی هویتی و توانمندسازی اجتماعی بازتعریف می‌کند. در نهایت، پژوهش با تأکید بر نقش علوم انسانی به‌عنوان نیروی ترمیمی در بطن نظام آموزش عالی، بر ظرفیت آن در کاهش آسیب‌های اجتماعی و تقویت سلامت روان دانشجویان تأکید می‌ورزد.

محیط‌های آموزشی تاب‌آور تروما و یادگیری روان‌شناسی مثبت‌گرا فناوری‌های نظارتی هوشمند یادگیری مشارکتی علوم انسانی و سلامت روان