هدف اصلی این پژوهش، تحلیل و ارزیابی سیاست‌های برنامه‌درسی (Curriculum Policies) در نظام آموزشی ایران با تأکید بر ابعاد نظری، ساختاری و اجرایی و مقایسه تطبیقی با نظام‌های آموزشی موفق در جهان است. پژوهش با استفاده از رویکرد کیفی و روش تحلیل اسنادی (Document Analysis) انجام شده است. داده‌ها شامل اسناد رسمی وزارت آموزش‌وپرورش، سند تحول بنیادین، آیین‌نامه‌ها، راهنمای برنامه‌های درسی، و گزارش‌های بین‌المللی همچون OECD و UNESCO است. تحلیل داده‌ها نشان داد که سیاست‌های برنامه‌درسی ایران در سطح اهداف و ارزش‌ها از انسجام مطلوبی برخوردارند، اما در زمینه‌های عملیاتی مانند ارزشیابی یادگیری، تربیت معلم، و ارتباط میان محتوا و نیازهای جامعه، با چالش‌هایی روبه‌رو هستند. نتایج مقایسه با نظام‌های آموزشی فنلاند، ژاپن و کره‌جنوبی بیانگر آن است که کشورهای موفق، سیاست‌های خود را بر مبنای چرخه مستمر “پژوهش–اجرا–بازخورد” سازمان‌دهی می‌کنند، درحالی‌که در ایران غالباً سیاست‌ها از بالا به پایین و بدون مشارکت نظام‌مند ذی‌نفعان تدوین می‌شوند. مقاله در پایان مدلی مفهومی برای بهبود سیاست‌گذاری برنامه‌درسی در ایران پیشنهاد می‌کند.

سیاست برنامه‌درسی تحلیل تطبیقی کیفیت آموزش توسعه حرفه‌ای معلمان ارزشیابی یادگیری