پژوهش حاضر با هدف تحلیل سیاست‌های برنامه‌ریزی درسی در نظام آموزشی ایران و شناسایی چالش‌ها، پیامدها و راهکارهای اصلاحی آن انجام شده است. برنامه درسی به‌عنوان نقشه راه تربیت نیروی انسانی، تأثیر مستقیم بر کیفیت یادگیری دانش‌آموزان و جهت‌گیری کلان نظام آموزشی دارد. در سال‌های اخیر، با وجود تلاش‌هایی چون تدوین سند تحول بنیادین آموزش و پرورش و برنامه درسی ملی، کاستی‌های متعددی در سیاست‌گذاری و اجرای برنامه‌های درسی مشاهده می‌شود. مهم‌ترین این چالش‌ها شامل تمرکزگرایی شدید در تصمیم‌گیری‌ها، ضعف در انطباق محتوا با نیازهای واقعی جامعه و بازار کار، نادیده گرفتن تنوع فرهنگی مناطق، کم‌توجهی به مهارت‌های زندگی و فقدان سازوکارهای مؤثر برای مشارکت معلمان در فرآیند سیاست‌گذاری است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که پیامد این وضعیت، کاهش اثربخشی آموزشی، افت انگیزه حرفه‌ای معلمان و فاصله میان آموزش نظری و واقعیت‌های شغلی است. در پایان، مقاله با تأکید بر ضرورت رویکرد پژوهش‌محور و مشارکتی در سیاست‌گذاری برنامه‌درسی، پیشنهادهایی همچون تمرکززدایی تدریجی، تقویت ارتباط میان آموزش و اشتغال و بازنگری در فرایندهای ارزشیابی ملی ارائه می‌کند.

برنامه‌ریزی درسی سیاست‌گذاری آموزشی تمرکزگرایی تحول بنیادین آموزش‌وپرورش مهارت‌های زندگی مشارکت معلمان اصلاح نظام آموزشی