با گسترش بحران‌های زیست‌محیطی، آموزش و پرورش نقشی بنیادین در شکل‌گیری رفتارهای پایدار ایفا می‌کند. هدف این پژوهش، بررسی جایگاه آموزش محیط‌زیست در برنامه درسی دوره ابتدایی ایران و ارائه الگویی تلفیقی برای ارتقای مهارت‌های زیست‌محیطی دانش‌آموزان است. روش تحقیق مبتنی بر تحلیل اسنادی و مطالعه تطبیقی است. یافته‌ها نشان می‌دهد آموزش محیط‌زیست در سطح سیاست‌گذاری‌های کلان مورد توجه است، اما در سطح اجرا ساختار منسجمی ندارد. در نتیجه الگویی تلفیقی پیشنهاد می‌شود که آموزش محیط‌زیست را از طریق تلفیق محتوا، روش‌های تدریس، ارزشیابی و مشارکت نهادهای محلی در قلب برنامه درسی جای دهد. نتایج این پژوهش می‌تواند راهنمایی برای طراحان برنامه‌های درسی، معلمان و سیاست‌گذاران جهت توسعه مدارس سبز در کشور باشد.

آموزش محیط‌زیست برنامه درسی ابتدایی مهارت‌های زیست‌محیطی یادگیری تلفیقی آموزش پایدار